-Πόσο χρονών είσαι;;
-Γιατί ρωτάς;
-Δεν ξέρω...η συμπεριφορά σου είναι αλλόκοτη
-Αλλόκοτο είναι το μπρελόκ σου. Κοίτα πώς είναι! Τι το έχεις ακόμα;
-Μου το είχε δώσει αυτός. Το κρατάω γιατί του μοιάζει.
-Πολύ όμορφος ήταν ρε!
-Σταμάτα, με ενοχλεί να μου τον θυμίζεις εσύ.
-Γιατί δεν τον κουβαλάς μαζί σου; Αν τον είχες δίπλα σου δεν θα σε ενοχλούσα. Δεν θα σου μιλούσα καν, γιατί θα τον έβλεπα και θα νόμιζα ότι έχει βγει από κάποιο φρικιαστικό θρίλερ. Κι εσένα θα σε λυπόμουν.
-Αν τον έβλεπες, μάλλον δεν θα σταματούσες να τον κοιτάς. Κι εμένα δίπλα του δεν θα με έβλεπες καν.
-Αφού λες πως μοιάζει στο μπρελόκ σου! Σκεφτόμενη την όψη ενός ανθρώπου σαν αυτό, δεν μου γεννιέται καμία επιθυμία.
-Μα δεν είναι έτσι η όψη του. Έτσι είναι η ψυχή του.
-Ααα..ξέρω πολλά μαναράκια σαν του λόγου του..
-Είμαι σίγουρη...Όμως δεν μου απάντησες...πόσο χρονών είσαι;