Μέσα στα χρόνια άφηνα σιγά σιγά να πέφτουν τα μαλλιά μου
μα αυτά ξανάβγαιναν πάνω στο κεφάλι μου.
Τώρα πια, μέσα στον ύπνο μου και ασυνείδητα στον ξύπνιο μου,
τα ξεριζώνω μόνη μου.
Μπλέκω τα δάχτυλά μου ανάμεσα στις τούφες,
τα στριφογυρνάω δυο τρείς φορές για να μην μπορέσουν να ξεφύγουν
κι ύστερα τα τραβάω κάτω αργά και σταθερά.
Και άφού πέσουν τα στρίβω μεταξύ τους και κάνω στην αρχή ένα κόμπο.
Δεν ξέρω πότε ξεκίνησε αυτή η τρέλα,
ούτε από που προέρχεται.
Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι έχω πολύ λίγα μαλλιά πια.
Και το δωμάτιο έχει γεμίσει μαύρα φίδια που δεν μ' αφήνουν να βγω έξω.